Rozdział 1

[ Abandoned ]

              Będąc już w Hogwarcie, nie umiała się odnaleźć po ostatnich wakacjach. Brakowało jej dźwięków muzyki, którym tak ochoczo się oddawała w czasie przerwy. I brakowało jej najbardziej Toma, nie ze względu na to, że czuła coś do chłopaka, ale tylko z nim umiała oddać się muzyce i stawiać kroki w takt. Wiedziała, że są prawie idealnymi partnerami, ale ona próbowała szukać w nim cząstki siebie. Jednak to nie była miłość. Raczej najczystsza z przyjaźni.

                Tom był cudownym chłopakiem, ale niestety nie był osobą, która rozpaliłaby jej serce. Podobał jej się, ale kochała go jak brata. Miał cudowne błękitne oczy, w których widziała mnóstwo dobroci. Jego blond kosmyki opadały lekko na czoło i do tego jego nienaganna postawa – chłopak marzenie. Żałowała, że nie widziała w nim nic więcej niż towarzysza do tańca. Wiedziała, że gdyby tylko coś więcej do niego czuła to nic nie stałoby im na przeszkodzie. Chłopak był zapatrzony w nią,  jak w obrazek. Nie widział świata po za nią, ale nie wchodził w jej świat bez pozwolenia. Nie chciał bawić się w związki, które by nic nie znaczyły. Przeżył swoje mniejsze lub większe porażki w tak krótkim życiu i nie chciał ich powtarzać.

Rodzina Toma była bardzo zamożna, ale nie obchodzili się z tym jakoś specjalnie. Żyli skromnie mimo sporych dochodów. O dziwo mieli w rodzinie czarodziei, o czym Hermiona miała przyjemność się przekonać osobiście, ale oni sami nie byli nijak związani z magią. Ale mimo wszystko byli szanowani wśród czarodziei. Mówi się, że to przeciwstawienie się Czarnemu Panu pozbawiło ich magii, a on sam nie mógł ich zabić przez ich korzenie magiczne sięgające niemal założycieli Hogwartu. Rodzina pozbawiona magii, a bogata w więzy rodzinne. Coś niesamowitego.

                Hermiona miała wspaniałe wspomnienia z każdej chwili treningu, potem turnieje i wspólne zdobywanie kolejnych klas. Uwielbiała ich taniec, muzykę, stroje taneczne. Do Hogwartu zabrała swoje rzeczy treningowe, by nie stracić tego co osiągnęli w tak krótkim czasie. Nie chciała tracić czasu i miała zamiar ciągle ćwiczyć, stawać się lepszą. Pamiętała noce przetańczone na imprezach i specjalnych przyjęciach z tancerzami z jej klubu. Czuła, że to jest to co będzie robić przez całe życie. Tańczyć.  Jednak mimo wszystko chciała ukończyć szkołę magii. Wiedziała, że to jest jej druga miłość w życiu.

                W Hogwarcie wzięła się ostro do pracy wraz z pierwszym dniem szkoły. Nauka zawsze przychodziła jej z łatwością. W pierwszych dniach zdobyła dla Griffindoru punkty, które napawały gryfonów dobrym nastrojem.

Musiała sama przed sobą przyznać, że zmieniła się na dobre. Sposób w jaki się poruszała był inny, wręcz idealny. Wiedziała że przez to przyciąga wiele męskich oczu, które również z zazdrością patrzyły na Harrego i Rona. Nawet ślizgoni zwrócili na nią swoją uwagę.

Był to już 4 dzień szkoły. Zmierzała właśnie pod sale do eliksirów, wesoło rozmawiając z przyjaciółmi, Harrym i Ronem. Opowiadając im jedną z zabawniejszych sytuacji jakie miała na turnieju tanecznym z Tomem.  

- …. Mówię wam to nie ma się z czego śmiać. Jaki wstyd był, gdy mnie nie utrzymał i razem runęliśmy na parkiet. – opowiadała zadowolona, a chłopcy zwijali się ze śmiechu.

- Co Grenger jesteś za gruba by cie utrzymać, no w sumie nie dziwię się, szlam musi sporo ważyć. Nie chciałbym być na jego miejscu.  – usłyszeli pełny kpiny głos i donośny rechot ślizgonów. Przystanęli na chwile i spojrzeli na blond włos ego chłopaka.

- Nie martw się Malfoy nigdy nawet nie spróbujesz się przekonać  jak to jest. A wiesz co jest najlepsze. Nawet nie jesteś wstanie osiągnąć tyle co ja. Peszek. – wzruszyła ramionami i posłała mu jeden ze swoich „miłych” uśmiechów . – Bywaj Malfoy. – machnęła ręką na pożegnanie i  weszła z chłopakami, którzy nie wiele się przejęli tą wymianą zdań, do sali. Ich przyjaciółka żyła teraz innym światem i to się liczyło, że nikt nie jest wstanie im tego odebrać ani zepsuć.

Lekcja eliksirów minęła zaskakująco szybko i bezboleśnie dla Gryfonów.  Snape wyraźnie był czymś zajęty, całą lekcje przeszukiwał całe swoje biurko, szukając czegoś. Klasa jedynie co to miała uwarzyć eliksir i wyjść jak najszybciej się dało.  Wszyscy uporali się z zadaniem i po godzinie nikogo nie było.

Na obiedzie Ginny dołączyła do trójki przyjaciół. W spokoju i z uśmiechami rozmawiali o dzisiejszym dniu.

- Miona, kiedy zaczynamy? -  dopytywała się rudowłosa któryś raz z rzędu.

- Ginny, nie wiem, chciałabym jak najszybciej, ale jako prefekt naczelny, mam kilka obowiązków to raz, a dwa muszę pogadać z McGonagall o sali do ćwiczeń. Przecież nie zagarnę jakiejś sali od tak. – Hermiona po raz kolejny spokojnie tłumaczyła przyjaciółce o co chodzi. Była już zmęczona ciągłym wypytywaniem, ale to Ginny, ona jak oczekuje czegoś od Grengerówny to zazwyczaj to dostaje.

W pewnym momencie obiadu, profesor McGonagall wstała i poprosiła o uwagę.

- Dziś odbędzie się zebranie prefektów w moim gabinecie o 18. Dziękuję za uwagę.  – nauczycielka usiadła na swoim miejscu. Po Wielkiej Sali rozniósł się szmer i każdy wrócił do przerwanej czynności.

- Harry kiedy pierwsze spotkanie w sprawie drużyny Quidditcha?

- Nie wiem Hermiono, jeszcze nie rozmawiałem z McGonagall o tym, ale jedno jest pewne, musimy zebrać całkowicie nową drużynę. Jak wiesz, wiele osób ukończyło już Hogwart, a inni nie chcieli wrócić mając zapewnioną pracę i najzwyczajniej w świecie im się to nie opłacało. Ale jakoś to będzie.  Coś wymyślę. W końcu wiemy na pewno, że Ron broni, a ja szukam. O to się martwić nie muszę. –  uśmiechnął się smutno Harry. Hermiona uśmiechnęła się ciepło do niego dodając mu otuchy.

- Wierzę, że w tym roku Puchar będzie nasz.

Potter odwzajemnił jej uśmiech i dokończył obiad. Był zadowolony z całokształtu życia bez Voldemorta, czyhającego na jego życie. Ten rok wykorzystają, tak sobie obiecał.

~*~

Pokój wspólny ślizgonów był gustownie urządzony w barwach zieleni i srebra. Skórzane kanapy, wygodne duże fotele i ciemne umeblowanie. Wszystko miało swój urok wraz ze srebrnymi dodatkami. Na kanapie siedział przystojny  wysoki blondyn o stalowych oczach, wraz z przyjacielem jego postury za to ciemnej karnacji. Popijali swój ulubiony trunek, Ognistą Whiskey.

- Draco, o co dzisiaj chodziło tej małej smarkuli? – spytał Blaise, upijając łyk alkoholu.

- Cóż powiedziałem, że jest gruba i szlama, te sprawy, a ta nic. Nie ruszyło jej nic. Zero reakcji. Za to mówiła coś o tym, że nie osiągnę tyle co ona. A co ona może osiągnąć? Kto by chciał szlame pod swoje skrzydła? – powiedział obojętnym tonem.

- Ale i tak wyładniała. – przyznał szczerze i otwarcie ciemnowłosy.

- To szlama. Szlam nie jest ładny. – skrzywił się Malfoy. – Jak mogłeś obrzydzić mi życie?

- Sorry, stwierdzam fakty.  – wzruszył ramionami.

- Ide na to spotkanie prefektów. Nie wytrzymam z tobą ani chwili dłużej. Słońce ci przygrzało. – dopił swój trunek i wyszedł z pokoju wspólnego Slytherinu.

Był pierwszy pod pokojem McGonagall. Miał jeszcze dobre 45minut do spotkania. Usiadł na oknie i zastanawiał się nad całym dniem. Jakoś nie podobało mu się, że nie mógłby osiągnąć czegoś co osiągnęła by jakaś szlama. Jeszcze jej pokarze, że się myli. Zrobi tyle ile trzeba by pokazać wyższość czarodziei nad mugolami.

Po 15 minutach siedzenia i rozmyślania, nadeszła gryfonka z słuchawkami w uszach. Szła powoli, nie spiesząc się.  Draco przyjrzał się dziewczynie. „Może widocznie coś się zmieniło”. Dziewczyna podniosła na niego wzrok i kiwnęła głową na przywitanie, po czym podgłosiła muzykę w urządzeniu.

Draco przytaknął lekko głową, przyjrzał jej się będąc zdezorientowanym. Czy ona niewerbalnie się z nim przywitała? Odprowadził ją wzrokiem aż się zatrzymała pod ścianą po drugiej stronie korytarza. Odwrócił wzrok znów do okna. Usłyszał skrawki muzyki wydobywającej się z jej słuchawek i musiał przyznać, że jak na mugolską muzykę jest całkiem niezła.

Hermiona wyłączyła się, będąc w swoim świecie, dźwięki muzyki relaksowały ją, zwłaszcza muzyki tanecznej. Aż z tego wszystkiego przywitała się z Malfoyem. „Nie mogę tego słuchać przy nim, co to to nie. Jeszcze się zakumplujemy, a to będzie straszne.” Przyjrzała się chłopakowi uważnie. „Jesteś taki do niego podobny.” Pokręciła przecząco głową jakby chcąc wyrzucić te myśli z głowy. Nie może się z nim zakumulować. Nie po tym co jej zrobił. To przywitanie było po prostu oznaką jej dobrego serca w czasie, gdy zatracała się w świat muzyki. Tak to przywitanie to był błąd.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przepraszam, że tak długo nie napisałam nic. Próbowałam się zmotywować do matury, ale nic z tego. Jakoś mnie nie przerażą, że jest coraz bliżej. Jedyne co to mam masakrycznego lenia. Ale obiecuje dać następny rozdział zraz po tym jak tylko zrobie prezentację maturalną. 

Wesołych świąt Wielkanocnych!